Reklama

ABC zaburzeń dziecięcej psychiki

Jeśli zauważysz problemy u swojego dziecka, zgłoś się do Poradni Zdrowia Psychicznego dla Dzieci i Młodzieży.

Dziecko, które ma problemy ze szkołą, w kontaktach z kolegami lub stwarza problemy wychowawcze, może potrzebować pomocy psychiatry. Nie czekaj! Poddając je w porę odpowiedniej terapii, dasz mu szansę na normalny rozwój i zdrową psychikę w przyszłości. Einstein, Andersen i Chopin też mieli w dzieciństwie podobne kłopoty.

Dusza woła o pomoc

Fobia szkolna. Polega na panicznym lęku przed pójściem do szkoły, bez względu na stopień przyswojenia lekcji. Jej objawami są m.in. gorączka, wymioty, biegunki, przyspieszenie akcji serca, omdlenia, częste infekcje i wysypki. Co charakterystyczne, występują one od niedzielnego wieczoru do piątkowego popołudnia, a znikają w dni wolne od szkoły. To zaburzenie nerwicowe (nie symulowane!) - choć trudno w to uwierzyć - często dotyczy mądrych, zdolnych dzieci.

Reklama

Szkolne porażki. Niektóre dzieci nie boją się szkoły, a jednak stale odnoszą w niej porażki. Mają problemy z liczeniem, z czytaniem i pisaniem - robią błędy, gubią lub odwracają litery czy też piszą brzydko. Problemy mogą wynikać z bardzo drobnych zaburzeń w pracy mózgu. W takim przypadku dziecku potrzebna jest szybka, intensywna reedukacja w oparciu o dodatkowy, specjalny program.

Depresja. Sygnałem depresji u dziecka są dość łatwe do zauważenia zmiany w jego zachowaniu. Staje się ono przygnębione, przestaje jeść lub objada się nadmiernie, budzi się w nocy lub przesypia całe dnie, izoluje się od kolegów, traci dotychczasowe zainteresowania i niczym się nie cieszy. Czasem też mówi, że chciałoby sobie "coś zrobić," bo życie straciło dla niego sens.

Anoreksja i bulimia. Niektóre dziewczęta, intensywnie odchudzając się, osiągają wagę zagrażającą ich życiu (anoreksja) lub też - po etapie odchudzania - wchodzą w etap niepohamowanego obżarstwa (bulimia), a chcąc zapobiec jego skutkom, prowokują wymioty, przeczyszczają się i bardzo intensywnie ćwiczą (częstość tych zaburzeń w ostatnich latach bardzo wzrosła).

Pozostałe nerwice

ADHD. Na zespół ADHD (nadpobudliwości psychoruchowej) składają się z jednej strony problemy ze skupieniem i utrzymaniem uwagi, z zaplanowaniem czegokolwiek, z odrabianiem lekcji, wykonywaniem bardziej złożonych poleceń, a z drugiej - nadruchliwość. Obarczone nim dzieci nie mogą usiedzieć w miejscu. Ciągle są w ruchu, stale biegają, a przy tym - bywają impulsywne i nawet agresywne. To zaburzenie wymaga bardzo wczesnej interwencji - najlepiej jeszcze w przedszkolu lub zaraz na początku szkoły. W przeciwnym razie dziecko nie przystosuje się do wymogów, jakie stawia mu środowisko szkolne. Będzie w konflikcie z nauczycie-lami i z rówieśnikami, rozpoczną się wagary, nieodrabianie lekcji i oceny niedostateczne będące źródłem frustracji. W efekcie łatwo może się ono znaleźć poza głównym nurtem społeczeństwa. Mieć kolegów, którzy są na bakier z normami społecznymi, uciekać z domu, wchodzić w bójki, używać środków psychoaktywnych. I jeśli nadal nie otrzyma wsparcia, może z niego wyrosnąć osoba psychopatyczna.

Zespół Aspergera. To zaburzenie łączące w sobie problemy w kontaktach z rówieśnikami (izolowanie się od najmłodszych lat) i bardzo specyficzne, na ogół wąskie zainteresowania, np. mapami, rozkładami jazdy czy książkami telefonicznymi, których dziecko uczy się na pamięć bez większego wysiłku. Zazwyczaj dotyczy nieprzeciętnie zdolnych dzieci, które zadziwiają swoją wiedzą w danej dziedzinie, jednak nie potrafią funkcjonować społecznie; źle interpretują komunikaty, które dla innych dzieci są oczywiste.

Autyzm. Jest zaburzeniem funkcji mózgu, które sprawia ogromne kłopoty w nawiązaniu relacji z otoczeniem. Dzieci z autyzmem żyją w swoim własnym świecie, w którym jest bardzo mało miejsca dla relacji społecznych; są przywiązane do swoich sztywnych zachowań, na ogół słabo kontaktują się z bliskimi, a czasem w ogóle nie mówią. Zwykle też wcześnie trafiają pod opiekę poradni prowadzonej przez dziecięcych psychiatrów i psychoterapeutów.

Zespół stresu pourazowego. Leczenia, i to czasem wieloletniego, mogą wymagać dzieci, które były świadkami albo ofiarami traumatycznych zdarzeń, np. zaniedbywania przez rodziców, wykorzystania seksualnego, przemocy (w rodzinie i poza nią); widziały ciężkie wypadki czy straciły rodziców. Mogą mieć one lęki, depresję, a także trudności w przystosowaniu do grupy rówieśniczej. Jeśli trauma nastąpiła w późniejszym wieku, intensywne wspomnienie o niej często powraca, stając się przyczyną zaburzeń snu i niskiej samooceny. W przypadku traum skumulowanych, gromadzących się przez lata, ich dodatkowym skutkiem bywa impulsywność, tendencja do samookaleczeń, sięganie po narkotyki i próby samobójcze. 

Skąd ten problem?

W powstawaniu zaburzeń neurorozwojowych, jakimi są autyzm i ADHD, decydującą rolę odgrywają geny. Z kolei na powstawanie innych zaburzeń bardziej niż geny wpływa środowisko - pewne szkodliwe czynniki zewnętrzne, zatrucia, neuroinfekcje, dom, w którym dziecko wyrasta, relacje z matką, z ojcem, rodzeństwem, rówieśnikami, następnie to, co dziecko spotyka w szkole, a także wszelkie sytuacje związane z ciężkim stresem, zwłaszcza długotrwałym. Wyliczono, że za rozwój anoreksji w 56 proc. odpowiada czynnik genetyczny, w 5 proc. czynnik kulturowy, a w 39 proc. - czynniki środowiskowe (rodzina, dom i wychowanie).

To więc, czy zaburzenie się rozwinie, jest więc w zasadzie nieprzewidywalnie. Niekiedy czynnik genetyczny (oznacza wrodzoną skłonność do zaburzeń) bywa tak silny, że zdominuje nawet najlepsze środowisko, a kiedy indziej środowisko, w którym dziecko doświadcza dużo dobrych emocji, będzie na nie działać ochronnie. Niektóre z zaburzeń mogą ujawnić się dopiero w wieku młodzieńczym. Leczenie zaburzeń psychicznych u dzieci bazuje na psychoterapii. Jeśli jest właściwa, wcześnie rozpoczęta i systematycznie prowadzona, ich przebieg jest łagodniejszy, objawy mniej nasilone.

Czasem mijają bezpowrotnie. Nie jest to możliwe tylko w przypadku autyzmu. Ale i tu można się spodziewać, że pewne jego cechy wygasną, a inne staną się mniej uciążliwe dla dziecka i otoczenia. A gdy poprawi się komunikacja dziecka z otoczeniem, to - nawiązując kontakty - będzie się ono rozwijać. Niekiedy w leczeniu zaburzeń psychicznych u dzieci konieczne jest podawanie środków farmakologicznych (np. leków poprawiających koncentrację).

Życie na Gorąco
Dowiedz się więcej na temat: pomoc | dziecko | nerwica | autyzm | zaburzenia | psychika
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Strona główna INTERIA.PL
Polecamy