Soczewica, czyli symbol dobrobytu

Uprawiana była już 7 tysięcy lat przed naszą erą w Azji, skąd dotarła do basenu Morza Śródziemnego, gdzie na trwale zadomowiła się w tradycji kulinarnej.

Zasady jej gotowania spisał mędrzec rzymski i administrator Katon Starszy, autor dzieła "O gospodarstwie wiejskim", w którym zamieścił również przepisy kulinarne.

Soczewica (po włosku: lenticchia) uprawiana jest we Włoszech przede wszystkim w Toskanii, Marche, Apulii i Umbrii. Kraj ten to prawdziwy potentat w jej produkcji. Oblicza się, że tylko w okresie świątecznym i noworocznym Włosi zjedzą 10 tysięcy ton soczewicy, najwięcej w noc sylwestrową. To pierwszy posiłek, jaki zjada się po toaście o północy.

Małe kuleczki symbolizują pieniądze i dlatego podawane są wtedy jako dobra wróżba na nowy rok wraz z plastrem specjalnej gotowanej kiełbasy wieprzowej (zampone lub cotechino).

Włosi znają wiele odmian soczewicy: od klasycznej zielono-brązowej do żółtej i czerwonej po białą. Za najszlachetniejszą i najlepszą uważa się tę o nazwie Castelluccio di Norcia. Pochodzi z Umbrii i uprawiana jest na terenie parku narodowego w Górach Sybillińskich na wysokości 1500 metrów nad poziomem morza.

Większość gatunków soczewicy nie wymaga wcześniejszego moczenia w wodzie. W zależności od odmiany gotuje się ją od 20 do 40 minut. Znakomita jest jako podstawa pożywnej, rozgrzewającej zupy z dodatkiem różnych warzyw, którą podaje się skropioną oliwą i z parmezanem.

Jest to też popularna przystawka. Ugotowaną i odcedzoną soczewicę należy rzucić na chwilę na patelnię z oliwą i świeżymi liśćmi szałwii. Bardzo dobra jest z dodatkiem podsmażonego czosnku, cebuli, boczku pokrojonego w drobną kostkę i z kilkoma łyżkami koncentratu pomidorowego.